Zelden krijg je in je leven de kans om na je veertigste een nieuwe sport te leren ontdekken. Ik had het wel al eens gedaan, in de fameuze jaren ’90, toen ieder dorp een snookerhal had. Maar meer dan wat tikken tegen de ballen was het niet. Maar kijk, de laatste jaren met de opkomende Brecel en met nieuwkomers Mertens en Leclercq en dus met meer media-aandacht dan vroeger (dank je wel Ceulemans en vrienden), zag ik het groene laken meer en meer verschijnen op teevee (dank je wel Eurosport vrienden) en dus ook in mijn dromen. In de Martinus zou het dus gaan gebeuren, mijn comeback op prutserniveau. En dat was het ook. Eén uur om een bal te potten, dan maar in de drank gevlogen. Dat kon toch niet de bedoeling zijn. Hulp kwam er van Eddy. Of hij mij de basics kon uitleggen, want ik was een ‘stooter’ pur sang. Kort maar krachtig, gedurende tien lessen van twee uur, leerden hij mij hoe ik leven kon brengen in de witte bal. Zelfs na hevige tegenstand van mijn kant, ik wou ballen potten, bleef hij hameren op het allesbepalende van het spelletje namelijk houding en techniek. Het resultaat was verbluffend. In een vriendenpartijtje maakte ik nog steeds geen pot maar dat kon ik mijn tegenstander ook niet. Ik had controle over de witte bal en dat was best wel bevredigend. Geduldig maar toch voortvarend heeft hij mij de finesses van het spelletje bijgebracht. En er mocht ook gelachen worden. Het moment dat hij mij liet schieten op een pingpongbal kwam ik niet bij van het lachen. Maar dat duurde niet lang, de oefening om uiteindelijk het balletje in de pocket te schieten was toch moeilijker dan gedacht. Kortom les krijgen van Eddy was een hele belevenis en zou ik iedereen aanraden die verder stappen wil zetten in de snookersport.